Rozdział 48

Przepraszam za taki krótki rozdział ale nie miałam czasu jak i pomysłu na niego. Ferie się skończyły i znów zaczęła się szkoła. Niestety z powodu poprawiania ocen a także nauki na bieżąco, rozdziały będą pojawiały się co dwa tygodnie :( 




Ivan Petrovsky powiódł wzrokiem po swoich żołnierzach. Nie mógł ukryć zadowolenia. Po tylu latach walki, Seth Vega płaszczył się przed nim całkiem bezbronny. A jego kochanek konał tuż przed nim.
- Ty parszywcu.- kopnął blondyna, który przeturlał się na bok, stękając głośno.
- Zostaw go do cholery! To mnie chcesz! On niczym tobie nie zawinił!- Seth wyrwał się do przodu z obłąkanym wyrazem twarzy ale dwóch podwładnych Ivana skutecznie go przytrzymywało.
Znajdowali się w opuszczonej winnicy w Napa Valley w Kalifornii, w której mocny zapach starego wina nieprzyjemnie drażnił nozdrza. Ze starych popękanych belek zwisały ogromne pajęczyny a spomiędzy zabitych dechami okien sączyły się mdłe promienie słońca.  Petrovsky usiadł na jednej ze starych skrzyń wpatrując się w Josha z rosnącym uśmiechem na ustach. Na ten dzień czekał całe swoje życie. Teraz bez problemu przejmie firmę Vegi a także dostęp do wszystkich kont bankowych na świecie.
- Vlad.- machnął ręką na żołnierza.- Przynieś rozgrzany sierp.
Postawny mężczyzna o kwadratowej szczęce, podszedł do palącego się ogniska po czym wyjął rozżarzony do czerwoności sierp.
Seth obserwował każdy jego ruch z co raz bardziej rosnącym gniewem. Przymknął na chwilę powieki, pozwalając ciepłej krwi spłynąć po twarzy. Głęboka rana na czole nie dawała o sobie zapomnieć, pulsując tępym bólem. Zagryzł już i tak posiniaczoną wargę. Petrovsky leniwym krokiem ruszył w stronę charczającego blondyna, trzymając w dłoni sierp. Z głupkowatym uśmieszkiem ukucnął obok Josha.
- Ej mały.- złapał go brutalnie za włosy, ciągnąc w górę.
Josh z ogromnym wysiłkiem spojrzał na twarz swojego oprawcy. Czuł, że życie uchodzi z niego w błyskawicznym tempie.
Rosjanin powoli ciął cały jego policzek, rozkoszując się cudownym krzykiem konającego.
Seth wyrywał się jak szalony, jednocześnie krzycząc i przełykając gorzkie łzy. Całe jego życie umierało w męczarniach. Modlił się w duchu o szybką i bezbolesną śmierć. Josh złapał się za policzek, szlochając żałośnie na zakurzonej podłodze. Czerwona ciesz wypływała spomiędzy jego palców, zostawiając szkarłatne ślady na jego ciele.
- Piękny widok, prawda?- zwrócił się do Vegi, błyskając złotym zębem.



Seth podniósł się gwałtownie, dysząc ciężko przez nos. Josh ze łzami w oczach przyglądał się mężczyźnie. Z boku Mei popatrywała na swojego przyjaciela ze strachem wymalowanym na twarzy.
- Jezu! Ty żyjesz!- krzyknął drżącym głosem, przytulając mocno chłopaka. Josh pisnął wystraszony nagłym ruchem kochanka. Uśmiechnął się leciutko pod nosem, wplatając dłoń w ciemne włosy Setha.
- Musiało ci się śnic coś okropnego.- szepnął, nadal trochę roztrzęsiony.
- To był tylko sen. zapewnił, starając się uspokoić szybsze bicie serca.
Azjatka z ulgą usiadła w fotelu naprzeciw zakochanej pary.
 - Na drugi raz nie pij tyle.- Josh spojrzał krzywo na trzy opróżnione butelki po czerwonym winie. Kolejna przeprowadzka w jego życiu i dawka nowych informacji, nie służyły jego samopoczuciu.
- Chyba zostanę abstynentem.- ziewnął, kładąc się z powrotem na kanapę.
Wpatrywał się tępo w sufit. Nowe mieszkanie, ku zaskoczeniu Setha spełniło jego oczekiwania. Kuchnia połączona z salonem, tak jak lubił. Całe mieszkanie pomalowane było w ciepłych, ciemnych barwach. Hebanowe meble w kuchni oraz salonie. Czarna kanapa a przed nią plazmowy telewizor wiszący na ciemnoczerwonej ścianie. Mały korytarz za nim prowadził do jeszcze nie urządzonej sypialni, pokoju gościnnego i łazienki. Pod oknem stały ciężarki i dwie sztangi Setha.
- To ja może zostawie was samych.- Mei wstała powoli, chwiejąc się  lekko na nogach.
- Zamówię ci taksówkę.- odparł Seth, ściągając z siebie blondyna.
Josh zsunął się lekko z kanapy, miał zwyczajnie dość tej sytuacji. Najchętniej spiłby się tak samo jak Seth i miałby w dupie to wszystko. Najbardziej żałował swojej kotki, która spłonęła żywcem przez Domenico. Przekręcił się leniwie na bok, gdy usłyszał trzask zamykanych drzwi.